En zo stond ik met mijn gezin om 4.00 's nachts beteuterd te kijken naar deze ravage. De boekenplankjes in mijn knutselkamer waren spontaan naar beneden gekomen.
Gelukkig was Saar zo lief om mij de dag erna te helpen met het opruimen van de troep.
"Zeg, denk je ...", vroeg ik Saar, terwijl ik de kromgebogen rails in mijn handen hield. Saar trok slechts haar wenkbrauwen op en vroeg: "Wat denk jezelf?". Nee dat ging natuurlijk niets meer worden en dat wist ik ook eigenlijk wel. Maar manlief wist wel hoe dit opgelost kon worden.
Toch handig als je in de magazijnstellingen zit. Dit zal niet meer omvallen en wij kunnen weer gerust slapen.
Groetjes Sandra